Ziekenhuis deel 2 en op naar de Malediven

Iets later dan beloofd maar hierbij vanuit de Malediven deel 2 van het ziekenhuis.

Ik legde uit aan het meisje dat goed Engels sprak waar ik zoal last van had en ze legde me heel geduldig uit dat de arts me ging onderzoeken. Als ik naar die mensenmassa keek dacht ik dat dat nog een eeuwigheid kon gaan duren maar ik mocht voor. Dus een babbeltje gemaakt met de dokter die in eerste instantie zei dat rauw eiwit helemaal niet zo erg was (ja voor jullie misschien). Martijn hield zn poot stijf en toen gaf ie toch wel toe dat dat wel problemen kon veroorzaken. Toen ie op mn buik begon te drukken, begon ik gelijk te huilen van de pijn want ik hield t niet meer. Ja we gaan een scan maken werd er gezegd. Een scan? Nou, nou da's wel heel drastisch! Maar nee, het bleek een echo te zijn. Daarvoor moest ik alleen wel even naar de andere kant van de straat waar t andere gedeelte van t ziekenhuis lag. Dus wij achter dat meisje aan, zij me weer voor de anderen geloodst want ook daar zat t stampvol met wachtende mensen. Kreeg gezien de buikpijn en misschien ook omdat we toeristen waren nogal een VIP behandeling. Na ja prima als ik maar van die buikpijn en dat slappe gevoel afkwam. Ging zowat van mn stokje. Op de echo was niets te zien gelukkig dus hup weer de straat over gestoken en terug naar de dokter.

Die besloot dat ik beter aan t infuus gelegd kon worden want ik vertoonde toch wel veel symptomen van uitdroging. Ik zou erna het ziekenhuis uit rennen volgens hem ;-) Dus ik aan dat infuus gelegd en na 10 minuten begon ik me al wat helderder te voelen. Nog maar iets minder dan 4 uur te gaan met 2 liter vocht dat erin moest. Echter, ik had helemaal niet door dat ik op de spoedeisende hulp lag. In een ruimte ter grootte van een gemiddelde bus werden iets van 6 mensen geholpen, liepen er 6 zusters rond, stond 1 bed waar ik op lag en alle instrumenten en kastjes. Nee niets leek op een Nederlandse spoedeisende hulp. Sterker nog, in Nederland hadden ze dit ziekenhuis al 20 jaar geleden gesloten vanwege ouderdom. Of ik t goed vond om naar een andere kamer te gaan vroeg het Engels sprekende meisje me. Ja hoor prima. Ok maar dan moet je wel even hier in de rolstoel. Ook goed. Komt er een oud mannetje die mij voortduwt in die rolstoel en ik hou die vochtzak van dat infuus vast..... moeten we de straat weer oversteken! Dus stel je voor een super drukke straat met allemaal tuktuks, auto's, bussen etc, ik in een rolstoel met een oud mannetje erachter, Martijn ernaast (die t niet mocht overnemen van dat mannetje), meisje van t ziekenhuis voorop en een agent die de boel tegenhoudt eeeuuuuhhh in Azië kan alles :-)

Vervolgens gaan we een soort aftandse, op een parkeergarage lijkende, catacombe door en kom ik in een kamertje met drie bedden. Een bed kan ik t niet echt noemen, eerder een ijzeren bedje met een dun matrasje. Als er zoiets bestaat als een ziekenhuis museum dan zou alles wat er in die kamer stond er zeker staan. Maar goed, ik voelde me beter, het meisje (die 22 was maar zo kordaat handelde dat we haar echt iets van 32 hadden geschat) die niet van mn zijde week, de dokter die minstens nog 2x is komen kijken hoe t allemaal ging ( vanaf de andere kant van de straat gekomen dus) en natuurlijk Martijn die van de dokter yoghurt moest halen en voor zichzelf maar KFC had gehaald. Eindelijk kon ik weer eten, gelukkig. Uiteindelijk 2 liter vocht met een "beter maak cocktail" erin later achterop de scooter gestapt bij Martijn en terug naar t hotel gereden.

De volgende dag moesten we nog even terug voor de rekening in euro's en het medical rapport voor de verzekering. Was niet erg want we moesten toch al in Galle zijn voor de trein dus eerst even langs t ziekenhuis was een kleine moeite. Nou nog een heel gedoe want ze wilden t perfect doen dus het meisje was de hele tijd aan de telefoon en hoe zit dit en dat. Ze wilden dat ik ook nog een keer onderzocht zou worden door weer een andere dokter. Hij vertelde me dat ik juist had gehandeld en niet langer had moeten wachten met komen. De dokter van de avond ervoor had m gebeld en ze waren beiden tot de conclusie gekomen dat ik door voedselvergiftiging ernstig uitgedroogd was geweest. Hij schreef me nog wat medicijnen voor zoals pro biotica en pijnbestrijders ( maar alleen nemen als je echt weer pijn hebt), hij vroeg nog hoe we Sri Lanka vinden en daarna konden we weer gaan. Echt alle lof voor t ziekenhuis want ze hebben heel adequaat en netjes gehandeld.

Gelukkig konden we nu met de trein naar Negombo.Eerst 2,5 uur naar Colombo, toen overstappen en nog eens 1,5 uur naar Negombo dat vlakbij t vliegveld ligt. Dat was nog wel een beetje pittig want ik was nog een beetje zwak maar t ging. Eenmaal in ons hotel aangekomen heeft Martijn nog heel lang gekletst met een Russisch stel uit Siberië, jawel. Ze waren echt heel aardig en gaven ons gelijk een biertje. Ik kreeg m alleen niet op en moest even gaan liggen dus Martijn is lekker met hun blijven kletsen.S avonds ook nog heerlijk gegeten. Echt zitten bunkeren want ik had geen buikpijn meer (grote blij!)

De volgende ochtend, vandaag dus, werden we om 3.30 alweer opgehaald voor onze vlucht naar de Malediven. We zijn nu net in onze hotel kamer en gaan zo eerst even snorkelen. Het is hier nu al geweldig maar daarover later meer. Het witte strand en het blauwe water wachten op ons! :-)

We zitten niet op Male, het hoofdeiland, maar op Rasdhoo (pakte ie niet).